Spitsbergen 10 km 2022
Na 3 jaar wachten was het op 2 juni eindelijk zover, we vertrokken naar Spitsbergen! Een halve marathon was voor mij het plan en mijn vriendin zou de 10 km gaan lopen. Helaas verlopen plannen niet altijd zoals gehoopt. In de eerste maanden van 2022 werd mijn conditie geleidelijk aan steeds slechter. In april leverde een onderzoek door een sportarts op dat ik long-covid had opgelopen. Hardlopen zou voorlopig niet aan de orde zijn. Aangezien ik me al drie jaar aan het verheugen was op de Spitsbergen (halve) marathon, zou ik me het lopen op Spitsbergen zeker niet door de neus laten boren. We besloten dat ik samen met mijn vriendin de 10 km ging lopen. Voor mij een rustig tempo dat ik waarschijnlijk wel vol zou kunnen houden en dan hoefde mijn vriendin tevens niet alleen te lopen. Wel zo leuk.
Op 3 juni kwamen we aan op Spitsbergen…. zonder koffers. Die waren ze kwijt. Dus ook geen loopschoenen en kleren. Aangezien op 4 juni de wedstrijd was, toch maar snel nieuwe schonen en kleding gekocht. Verder was het weer erg lekker die dag. Het zonnetje scheen, het was 11 graden en mensen zaten in een t-shirt op het terras. De volgende dag was een schril contrast met het lekkere weer bij aankomst. Harde wind, regen en kou. Gelukkig hadden we merino baselayers gekocht, maar geen handschoenen. Dus voor de wedstrijd nog even naar het dorp om die toch nog maar aan te schaffen.
Om 13:15 was het zover. We gingen van start. Vanaf de start liepen we bergaf richting de fjord. Daar draaiden we naar links om parallel aan de kust te lopen tot aan het 5 km punt. Onderweg kwamen we de lopers van de halve en hele marathon tegen. Het parcours van de (halve) marathon was deels gelijk aan de 10 km. Net voorbij het 5 km punt draaiden we om, om vervolgens na 200 meter naar rechts van de verharde weg af te gaan. Vanaf hier was het 4 km onverhard met kuilen en plassen water. Tevens begon de weg meteen langzaam omhoog te lopen. De hellingsgraad werd langzaam hoger en we liepen dan ook snel flink hoger dan de verharde weg, waar we net op liepen. Deze zagen we namelijk parallel aan onze huidige route onder ons lopen. Gelukkig werd de helling soms ook weer bijna vals plat om dan weer toe te nemen. We zagen steeds meer mensen even wandelen om vervolgens weer door te lopen. Vooral de mensen van de halve en hele marathon hadden het erg zwaar met het parcours en de zware omstandigheden. Bij het 8,5 km punt waren we eindelijk boven. Daar liepen we een bocht om en toen zagen we de finish al liggen. Zo dichtbij en toch zo ver weg! Van hier liepen we omlaag, wat erg prettig voor de benen was. De finish leek echter maar niet dichterbij te komen. We zagen hem de hele tijd liggen, maar we waren er nog niet. En toen begon de weg weer te stijgen. Onze benen die onder een valse schijn van stijgings-veiligheid in slaap waren gesukkeld, schrokken wakker en moesten ineens nog even aan de bak. Deze laatste 200 meter waren nog even zwaar. Maar toen was daar toch eindelijk de finish en die welverdiende medaille. We hadden het volbracht! En wat hadden we een respect voor de lopers van de halve en hele marathon. Onder deze omstandigheden en met dit parcours is het een prestatie van formaat om dit te lopen.
